Księga Izajasza

"Niektórzy współcześni krytycy utrzymują, że Izajasz nie napisał całej księgi noszącej jego imię. Twierdzi się, jakoby rozdz. 40-66 wyszły spod ręki niezidentyfikowanego Żyda, który żył pod koniec niewoli babilońskiej. Niekiedy też wyodrębnia się dodatkowe części tej księgi i przypisuje jeszcze innym osobom. Jednakże sama Biblia zaprzecza takim przypuszczeniom.
 
 Natchnieni pisarze Chrześcijańskich Pism Greckich uznawali „proroka Izajasza” za pisarza zarówno rozdziałów oznaczonych dziś numerami od 1 do 39, jak i pozostałych (40-66). Nigdy nie sugerowali, że istniały dwie osoby o tym imieniu ani że pisarz części tej księgi był nieznany (por. np. wg Mateusza 3:3 i 4:14-16 z Izajasza 40:3 i 9:1, 2 oraz wg Jana 12:38-41 z Izajasza 53:1 i 6:1, 10). Prócz tego niejednokrotnie powołują się na wersety z tych dalszych rozdziałów, wyraźnie przy tym wspominając, że spisał je „prorok Izajasz”, a nie ktoś bliżej nieokreślony (por. wg Mateusza 12:17-21 z Izajasza 42:1-4; do Rzymian 10:16 z Izajasza 53:1). Sam Jezus Chrystus w synagodze nazaretańskiej odczytał ze „zwoju proroka Izajasza” pierwsze dwa wersety rozdz. 61 tej księgi (wg Łukasza 4:17-19).
 
 Również Zwój Izajasza znaleziony nad Morzem Martwym (IQIsª, pochodzący przypuszczalnie z końca II w. p.n.e.) dowodzi, że kopista nic nie wiedział o tym, jakoby po rozdz. 39 zaczynała się inna część tego proroctwa. Rozdział 40 rozpoczął w ostatniej linijce szpalty zawierającej rozdz. 39.
 
 Przez stulecia Księgę Izajasza przepisywano jako jedną całość i nie dzielono jej na dwie lub więcej części. Rozdział 40 jest bezpośrednią kontynuacją rozdz. 39, o czym wyraźnie świadczą słowa z Izajasza 39:6, 7.
 
 Osoby uznające tę księgę za dzieło kilku pisarzy nie uważają za możliwe, aby Izajasz dwa wieki wcześniej zapowiedział, iż władca imieniem Cyrus wyswobodzi Żydów z niewoli, dlatego przypuszczają, że informacje te zostały utrwalone później, przynajmniej po rozpoczęciu jego podbojów (Izajasza 44:28; 45:1). Najwyraźniej nie pojmują sensu tego fragmentu Księgi Izajasza, w którym jest mowa właśnie o przewidywaniu przyszłości, o tym, że Bóg potrafi z góry przepowiedzieć dzieje swego ludu. Prawie 200 lat naprzód w proroctwie tym podano imię nienarodzonego jeszcze zdobywcy Babilonu i wyzwoliciela Żydów. Spełnienie się tej zapowiedzi stanowiłoby jednoznaczny dowód jej Boskiego pochodzenia. „Oto, co rzekł Jehowa” — oświadczył Izajasz, podkreślając, że nie przedstawia własnej wizji przyszłości (Izajasza 45:1). Ale nawet przypisanie tej części Księgi Izajasza komuś współczesnemu Cyrusowi i tak nie rozwiązuje wszystkich problemów, przed którymi stoją krytycy. Dlaczego? Ponieważ szczegółowo opisano tam również wydarzenia z ziemskiego życia i służby Mesjasza, Jezusa Chrystusa — a te rozegrały się w jeszcze dalszej przyszłości. Urzeczywistnienie się owych przepowiedni ostatecznie potwierdza, że Księga Izajasza nie jest dziełem kilku osób podszywających się pod imię tego proroka, lecz że powstała z natchnienia Bożego.
 
 Krytycy podający w wątpliwość to, że Izajasz napisał rozdz. 40-66, zwykle z podobnych powodów kwestionują autentyczność rozdz. 13, mówiącego o upadku Babilonu. Jednakże fragment ten wprowadzają słowa: „Wypowiedź przeciw Babilonowi — to, co Izajasz, syn Amoca, ujrzał w wizji”. Niewątpliwie chodzi o tego samego „Izajasza, syna Amoca”, którego imię pojawia się na początku rozdz. 1.".

Vacatio - księgi niekanoniczne

Skała JHWH, skała Jezus